A Dept most would drown in

Zeemeerminnen, als eeuwenoude iconische fenomenen, vonden hun weg doorheen onze cultuurgeschienis, waar ze verschenen in allerlei gedaantes; als zeegoden, waternimfen en tritonen in de Klassieke Oudheid, als sirenes met vissenstaarten in de Europese middeleeuwen, als symbool van vrouwelijke soevereiniteit en als meesters van de zee. In de eenentwintigste eeuw deinen ze mee op de golven van de sociale media, en ontpoppen ze zich als wijdverspreide iconenen van mode, entertainment, toerisme, ecologie, emancipatie en genderfluïditeit. Wat fotografe Elisa Maenhout (°1996) interesseert, is waarom deze fictieve meermensen vandaag de dag nog steeds mensen over heel de wereld intrigeren. De fotografie van Elisa Maenhout documenteert de magie, diversiteit en genegenheid van de meermensen. Net als het meervolk – met hun hybride gestalte – vindt Maenhout met haar beelden het midden tussen twee werelden; daar waar water en land elkaar ontmoeten en waar fictie werkelijkheid wordt. Haar beelden dompelen ons onder in een wereld vrij van zwaartekracht en voorspelbaarheid; vissen glijden door het water als vogels in de lucht, het diepe water breekt het licht en vervormt, verdonkerd en verkleurd wat we zien. Deze haast buitenaardse omgeving strookt niet met de menselijke fysiologie, het is een plek waar mythe zich naar de waarheid buigt, waar de bovennatuurlijke mens in beeld glijdt en ons eraan herinnert dat het leven op aarde begon in de betoverende maar fragiele onderwaterwereld. (Sarah Peverley)