Langzaam leven

Wanneer ik in slaap val, droom ik van de zee en het strand. Heerlijk zo hard mogelijk rennen, achter de meeuwen aan die dan schrikken en in groepen tegelijk opvliegen. Ik hoor hun vleugels slaan en ren zo hard ik kan, maar ik krijg ze niet te pakken. Ergens vind ik dat ook niet zo erg, ik geniet gewoon van het spelletje en zij volgens mij ook. Mijn baas roept me. Fluit maar, ik negeer het, ben zo geconcentreerd bezig, ik hoor het wel maar het dringt niet meer tot me door. Het komt niet in me op om te stoppen. Het is veel te leuk! Ik spurt sneller en sneller, de duinen in, uit het zicht van alle mensen op het strand tussen de duinheuvels door. Hier huizen nog meer meeuwen, ik jaag ze op en ze vliegen klapwiekend naar zee. Ze zijn te snel! Ik duikel langs een duinheuvel naar beneden, en struikel, buitel hals over kop op mijn rug, maar sta onmiddellijk weer op en ren achter ze aan. Even lijkt het alsof ze op me wachten, alsof ze me uitdagen. Ik zet nog harder aan en jaag ze naar het water, de zee in. Het lukt! Ze strijken neer op de golven, sommigen blijven er net boven zweven. Ik neem een paar sprongen, het is koud, maar ik voel het amper en spring verder totdat het te diep wordt. Zwemmend probeer ik er één te pakken die net voor me uit deint en over een opkomende golf glijdt, maar hij verdwijnt plotseling uit het zicht. Ik krijg een schuimkraag over me heen en hap naar adem, blijf doortrappelen met mijn ogen dicht. Wanneer ik ze weer open en over die hoge golf ben geraakt, zie ik hem, hij houdt zich nu stil, maar net voor ik hem kan pakken, vliegt hij op, de vrijheid tegemoet.